آثار قطبی شدن در بخش های مختلف جامعه مشهود است. دو قطبی های مختلف سیاسی مثل: اصلاح طلب و اصولگرا، انقلابی و برانداز، محافظه‌کار و رادیکال و نظیر آن.

دوقطبی های اجتماعی و فرهنگی مانند: طرفداران آزادی مطلق اجتماعی و طیف محافظه کار سنتی و مذهبی، طرفداران هنر مدرن و سنت گرایان، گرایش طرفدار تمدن بعد از اسلام و باستان گرایان، فمنیست های رادیکال و زن ستیزان و امثالهم.
دو قطبی های اقتصادی مانند: لیبرال ها و طرفداران اقتصاد بسته و درونگرا، سوسیالیست ها و طرفداران اقتصاد کاپیتالیستی، نهادگرایان و نئوکلاسیک ها و مانند آن.
چالش جامعه قطبی به شما تنها حق می دهد در یکی از دو سر طیف این قطب ها قرار بگیرید. کسی حق ندارد در بخش خاکستری و معتدل آن قرار بگیرد و به نقد دو طرف بپردازد. در این صورت مورد تهاجم طرفین قرار می گیرد و برچسب می خورد.

در جامعه قطبی شما کم کم انصاف در قضاوت را از دست می دهید و ناگهان متوجه می شوید برای اثبات حقانیت خود به هر ابزار مشروع و نامشروعی دست یازیده اید.
در جامعه قطبی هر گرایشی به رادیکال ترین شکل خود در می آید. دره عمیقی بین دو طرف ایجاد می شود و گفتگو جای خود را ستیز و ناسزا می دهد. در جامعه قطبی خشونت کلامی و رفتاری در مواجهه طرفین با هم به اوج می رسد. انتخابات ها یکی از نقاطی هستند که دو قطبی ها رادیکال تر می شوند.
در جامعه قطبی هیچ کار سازنده و مفید و معتدلی را به علت حمله قطب های مخالف نمی توان انجام داد و هیچ زبان مشترکی میان حاکمیت و مخالفان وجود ندارد.

تنها نخبگان و گروه های مرجع می توانند امکان برون رفت از این فضای دو قطبی را با گفتگو و ایجاد پل های ارتباطی میان دو سر طیف را فراهم نمایند. حکومت نیز با ایجاد فضاهای گفتگو و تعامل و نقد پذیری می تواند از تعمیق این دره جلوگیری نماید.